Academy 12707 1/288 Scale, Space Shuttle and Rockets, Plastic Model kit

1/288 Uzay Mekiği ve Roketleri Maketi İçindekiler

• Plastik enjeksiyon parçalar
• Dekal
• Montaj Kılavuzu

1/288 Uzay Mekiği ve Roketleri Maketi Özellikleri

• Demonte plastik parçalardan oluşmaktadır.
• Parçaları yerinden çıkarmak için çerçeve makası kullanınız.
• Parçalardaki çapakları temizlemek için maket bıçağı ve zımpara kullanınız.
• Parçalar arası oluşacak boşlukları dolgu malzemesi (Putty) ile doldurun ve zımparalayınız.
• Kutu içinden yapıştırıcı ve boya çıkmamaktadır.
• İçerisindeki montaj kılavuzu ile gerekli birleştirme işlemlerini yapabilirsiniz.
• Kılavuzda belirtilen renklerle boyamanız tavsiye edilir.

BU ÜRÜNÜ BİTİRMEK İÇİN İHTİYACINIZ OLAN MALZEMELERİ SAYFANIN EN ALTINDA BULABİLİRSİNİZ

Uzay Mekiği , Uzay Mekiği programının bir parçası olarak ABD Ulusal Havacılık ve Uzay Dairesi ( NASA ) tarafından 1981'den 2011'e kadar işletilen emekli, kısmen yeniden kullanılabilir düşük Dünya yörüngeli uzay aracı sistemidir . Resmi program adı, geliştirme için finanse edilen tek öğe olduğu, yeniden kullanılabilir bir uzay aracı sistemi için 1969 planından alınan Uzay Taşımacılığı Sistemi (STS) idi. Dört yörünge test uçuşunun ilki ( STS-1 ) 1981'de gerçekleşti ve operasyonel uçuşlara ( STS-5 ) yol açtı.1981'den 2011'e kadar Florida'daki Kennedy Uzay Merkezi'nden (KSC) fırlatılan toplam 135 görevde beş tam Uzay Mekiği yörünge aracı inşa edildi ve uçtu . Operasyonel görevler çok sayıda uydu , gezegenler arası sonda ve Hubble Uzay Teleskobu (HST) fırlattı, yörüngede bilimsel deneyler yaptı, Rusya ile Shuttle - Mir programına katıldı ve Uluslararası Uzay İstasyonu'nun (ISS) inşasına ve servisine katıldı . Uzay Mekiği filosunun toplam görev süresi 1.323 gündü.
Uzay Mekiği bileşenleri, üç kümelenmiş Rocketdyne RS-25 ana motoruna sahip Orbiter Aracı (OV), bir çift geri kazanılabilir katı roket güçlendiricisi (SRB'ler) ve sıvı hidrojen ve sıvı oksijen içeren harcanabilir harici tank (ET) içerir . Uzay Mekiği, geleneksel bir roket gibi dikey olarak fırlatıldı ve iki SRB, yörünge aracının ET'den beslenen üç ana motoruyla paralel olarak çalıştı. Ana motorlar çalışmaya devam ederken SRB'ler, araç yörüngeye ulaşmadan önce fırlatıldı ve ET, ana motor kapatıldıktan sonra ve yörüngeye sokulmadan hemen önce fırlatıldı. , orbiter'ın iki Orbital Manevra Sistemi (OMS) motorunu kullanan. Görevin sonunda, yörüngeden çıkmak ve atmosfere yeniden girmek için OMS'sini ateşledi . Orbiter, yeniden giriş sırasında termal koruma sistemi karoları tarafından korundu ve bir uzay uçağı olarak bir pist inişine, genellikle KSC, Florida'daki Shuttle Landing Facility'ye veya Edwards Hava Kuvvetleri Üssü , California'daki Rogers Dry Lake'e süzüldü . İniş Edwards'ta gerçekleştiyse, orbiter, özel olarak modifiye edilmiş bir Boeing 747 olan Shuttle Carrier Aircraft'ın (SCA) tepesinde KSC'ye geri uçtu.
İlk yörünge aracı Enterprise 1976'da inşa edildi ve Yaklaşma ve İniş Testlerinde (ALT) kullanıldı, ancak yörünge kabiliyeti yoktu. Başlangıçta dört tam operasyonel yörünge inşa edildi: Columbia , Challenger , Discovery ve Atlantis . Bunlardan ikisi görev kazalarında kaybedildi: 1986'da Challenger ve 2003'te Columbia , toplam 14 astronot öldü. Beşinci operasyonel (ve toplamda altıncı) yörünge aracı Endeavour , Challenger'ın yerini almak üzere 1991'de inşa edildi . Hayatta kalan üç operasyonel araç, Atlantis'in ardından hizmetten çekildi' nin 21 Temmuz 2011'deki son uçuşu . ABD, son Shuttle uçuşundan Mayıs 2020'de Crew Dragon Demo-2 görevinin başlatılmasına kadar astronotları ISS'ye taşımak için Rus Soyuz uzay aracına güveniyordu.